هنر؛ یک عامل هست. دقیقا یک عامل. یعنی موردی که میتونه در یک انسان انگیزشی بزرگ رو ایجاد کنه. عامل جنبش، عامل نشاط، عامل بروز هیجان و … در این بین شخصی وجود داره که از این عامل استفاده میکنه و به اون گفته میشه: هنرمند. شخصی که هنر رو به کار میبره و صاحب اونه. اما هنرمندی که از هنرش بدرسی استفاده نمیکنه و نمیتونه جهت هنر خودش رو معین کنه، هیچ تاثیری در جامعه نمیتونه داشته باشه. جهت دار کردن هنر بوسیله هنرمند، نظریه جدیدی نیست. اما این رویداد هنوز بدرستی اتفاق نیفتاده.
هنرمندی که فقط برای رفع نیازهای روحی خودش طراحی میکنه، یعنی بدون توجه به وضعیت جامعه و انسانهای اطراف؛ چطور میتونه بنیانگذار یک حرکت باشه. این هنرمند نمیتونه در رویدادهای مهم، همراه جامعه رشد کنه و در جنبشهای بزرگ حضور داشته باشه. چون از ابتدا یاد گرفته برای خودش کار کنه. در اون زمان که جامعه نیاز به یک هنرمند پیشرو داره، فرد در حال کار کردن برای خودش هست، و در آینده؛ یعنی زمانی که مدرنیته و یک تفکر در حال ساخت و بنیانگذاری هست، هنرمند ساکت در گوشه ای فقط نگاه میکنه. سرخورده و دور از اجتماع و تحول. و بخاطر دور ماندن از این سیر انقلابی، تنها نظاره گر میشه و جامعه اونرو آرام آرام در مسیر پیشرفتی که داره، طرد میکنه.
بالعکس هنرمندانی هم هستن که همراه با گسترش فرهنگ جامعه و رشد هنر، خودشون رو با جامعه همسو میکنن و در بارورسازی یک فرهنگ و یک تمدن جدید شرکت میکنن. این هنرمندان پایه گذار آینده ای فرهنگی هستن. هنرمندانی که به هنر خودشون جهتی مشخص دادن و از اون برای رسیدن به آرمانهای درست استفاده میکنن.
و در پایان به این نتیجه میرسیم که جهت دادن درست به هنر توسط یک هنرمند، میتونه پایه گذار انقلابی باشه که در رشد و پیشرفت معنویت و فرهنگ جامعه انسانی بسیار تاثیر گذار هست. جهت گیری درستی بدور از سیاست، فشار و قانونهای بسته ی انسانی.