پاپ سورئالیسم حوالی نگاره های شرقی و آثار تصویرسازی عطیه ضیغمی
عطیه ضیغمی از سه سال پیش به طور حرفه‌ای تصویرسازی رو شروع کرده و طی این زمان موفق شده جوایز متعددی در فستیوال‌ها و بینال‌های معتبر بدست بیاره. در ضمن، نگاه دراماتیک و تلفیقی این هنرمند، اون رو در بین نامزدان اصلی جایزه معتبر بین‌المللی تصویرگر جوان برلین قرار داده. ایشون تجربه همکاری با انتشاراتی از کانادا، انگلستان، لبنان و ایران رو در کارنامه هنری خودش داره اما این روزها فارغ از دنیای تصویرگری کتاب، بدنبال راهکار خلاقانه‌ای برای کاربردی کردن تصویرسازیهاش میگرده و سرگرم راه‌اندازی برندی دکوراتیو با طعم تصویرگریه.
عطیه، تصویرسازیه که در فضای معاصر آفرینش‌های جمعی که گاهن با تقلید و تکرار همراه بوده، به باورها و آفرینش های شخصی و فردی خودش نزدیک شده. تصویرسازیهاش فضای شرقی و سورئالی رو دارن که از لحاظ تفکر، ایده و اجرا هماهنگ بوده و زیبا و خیال انگیز هم هست. به اعتقاد این هنرمند، آثارش گویشی اتوبیوگرافانه دارن و معتقده که به احساسهای شخصي خودش پناه میبره. عطیه تعریف خودش از تصویرسازی معاصر رو اینطور بیان میکنه که: “تصویرگری امروز، مثل بسیاری از ساخته‌های تازه‌ی انسان عصر ما، چیزیه سوای علم و فن و هنر”.
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه بیست و نهم پان آرت
چطور و چه زمان به تصویرسازی گرایش پیدا کردین؟
احساس میکنم از وقتیکه از لا‌به‌لای خط‌خطی‌ها تصاویر رو بیرون میکشیدم، به تصویرسازی علاقه داشتم. یه جورایی باهاشون زندگی میکردم، لذت میبردم و بزرگ شدم. خیلی دوست داشتم تخیلاتم رو بروی هر سطحی و با هر ابزاری بیان کنم. معمولن روی سطوح نامتعارف نقاشی میکشیدم. مثلن روی پاهای پدرم و ایشون هم دوست داشت برای نقاشی‌هام داستانگویی کنم و خصلت روایت، وارد دنیای من شد. از اونجایی که خصیصه داستانگویی، نقاشی رو از تصویرسازی متمایز میکنه، فکر کنم از دوران کودکی تصویرسازی رو انتخاب کردم. اما به طور رسمی و آکادمیک، دانش تصویرسازی رو در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد آموختم و تصویرساز شدم.
در آثار شما فضای شرقی و ایرانی به وضوح به چشم میاد. آیا هدف خاصی داشتید و چرا این فضا در آثار تصویرگران حال حاضر، کمتر دیده میشه؟
تصویرسازی هام فضای اتوبیوگرافی دارن. من ایران متولد شدم و مثل هر ایرانی با یک فرهنگ شرقی و اصیل بزرگ شدم که بسیار ارزشمنده. از زمانی که هنر رو به صورت تئوری یاد گرفتم، فهمیدم زیباییِ اثر بدون داشتن پشتوانه و بدون در نظر گرفتن معانیِ نشانه‌ها، میتونه پوچ و گذرا باشه. به فلسفه شرقی علاقه داشتم و جذب فضای سمبولیک و رازآلود و ماوراییِ هنر شرق شدم. من جهان و جايگاه خودم رو در اون به گونه ای ديگه دریافت کردم و از اون لحظه، هنر برای من چيزی بيشتر از زنده كردن محفوظات ذهنيم شد. دوست داشتم نجابت و آرامش شرقی رو در چهره ها منعکس کنم. رنگ ها و فرم ها رو هدفمند استفاده کردم و به فضایی رسیدم که ریشه در درون من داشت.
دو سال پیش برای یکی از انتشارات در انگلستان کتابی رو تصویرسازی کردم که مضمونی از افسانه های عامیانه غربی داشت. نمیتونستم شخصی سازی کنم. می بایست با فضای غرب، کارها رو همخوان میکردم. تجربه جالبی نشد؛ احساس کردم کار، بیان منحصر به فردی نداره. من نقشی بجز یک مقلد نداشتم و باعث شد کتاب دوم رو نپذیرم. یکی از رویاهام اینه که فراتر از مرزهای ایران دیده بشم اما به شعار یونسکو بشدت پایبندم: “بومی فکر کن اما جهانی عمل کن” . من یک هدف بزرگ دارم و برای رسیدن بهش باید هوشمندانه پیش برم. در مورد فضای تصویرگران معاصر، خودم رو شایسته قضاوت نمی بینم. هر انسانی جهان خودش رو خلق میکنه و فکر کنم این فضا بشدت مال خودش باشه، چون نمیتونم از زاویه دید کسی نگاه کنم. نظری ندارم تنها میدونم ما تصویرسازان با ارزشی در ایران داریم.
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه بیست و نهم پان آرت
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.