کارتونیست‌ها پیامبران عرصه‌ی تجسمی هستند ، مروری بر آثار سامان ترابی
سامان ترابی کارتونیست مستقل ایرانیه که از کودکی در عرصه‌ی کاریکاتور فعالیت داشته و همیشه رویای کارتونیست شدن رو در سر پرورش میداده. فعالیت جدی هنری ایشون در این زمینه، پس از سالها دوری از دنیای کارتون و کاریکاتور، از سال 90 و با شرکت در جشنواره‌های ملی و بین‌المللی و همینطور برپایی نمایشگاه انفرادی، مجددن آغاز شده که در این سالها هم خوش درخشیده. برپایی چندین نمایشگاه انفرادی و گروهی و کسب جوایز متعدد از جشنواره‌های بین‌المللی داخلی و خارجی مثل ساتریکن لهستان و آیدین دوغان ترکیه، خلاصه‌ای از فعالیت‌های هنری ایشون تابحال بوده.
پرداختن به موضوعاتی مثل صلح، فرهنگ و نوع دوستی از ویژگی‌های آثار این هنرمند به شمار میره. سامان هدفش از خلق این آثار رو دعوت از مخاطب برای دیدن محیط پیرامون از دریچه‌ی ذهن خودش بیان میکنه و گفته: ” یک کارتونیست میتونه با استفاده از دانش تجسمی که داره، بیان‌کننده پیام و مفهوم و حتی مسیر راه به مخاطبان باشه. مسلمن، کارتونیست‌ها پیامبران عرصه‌ی تجسمی هستن.”
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه سی و چهارم پان آرت
چرا به کارتون و طراحی علاقه‌مند شدید و در این هنر فعالیت میکنید؟
راستش من از زمانی که خاطر دارم مشغول طراحی و نقاشی کردن بودم. در دوران کودکی برخلاف همسالان که همیشه علاقه دارن که دکتر و مهندس و خلبان بشن، هدفم هنرمندشدن بود. اون زمان بصورت کاملن غریزی و به صورت ناخودآگاه تصویر برخی از دوستان و اعضای فامیل رو می‌کشیدم که اتفاقن با اقبال زیادی هم مواجه میشد که همین توجه و علاقه باعث تشویق من برای کشیدن کاریکاتور چهره شد. بطور کلی زمانی که شخصی رو برای اولین بار میبینم، شبیه به اینه که جلوی چشمام فیلتر کار گذاشته باشن. تمام اجزای چهره و فیگور بدنش رو بصورت کاملن اغراق شده میبینم و یه حسی ته وجودم فوران میکنه. تپش قلبم زیاد میشه و دست و پاهام شروع میکنه به لرزیدن و تا اتود کوچیکی از اون شخص نکشم آروم نمیشم. در واقع کشیدن کاریکاتور یه جور آرام‌بخش برای این دردم به حساب میاد.
در مورد کارتون یه مقدار قضیه متفاوته. راستش من همیشه عادت دارم که نسبت به فلسفه زندگی، روابط انسانها، موجودات و اشیاء و اتفاقات پیرامون فکر کنم و به دنبال حقیقت و چرایی اونها باشم. در واقع در مورد هرچیز نظر خودم رو دارم و از خلق تصویر به عنوان ابزاری جهت بیان عقیده ام استفاده میکنم. در حقیقت با این کار مخاطب رو دعوت به دیدن وقایع از پنجره‌ی ذهن خودم میکنم.
تفاوت عمده‌ایی که کارتونیست‌ها با سایر هنرمندان تجسمی دارن، در رسالت پیام‌رسانی اونها خلاصه میشه. یک اثر نقاشی و یا تصویرسازی میتونه تنها به مجموعه‌ای از عناصر تجسمی خلاصه بشه که تنها حامل عواطف و احساسات هنرمند باشه، در صورتیکه یک کارتونیست میتونه با استفاده از دانش تجسمی که داره، بیان کننده پیام و مفهوم و حتی مسیر راه به مخاطبان باشه. مسلمن کارتونیست‌ها پیامبران عرصه‌ی تجسمی هستن.
ایده پردازی و اتودهای اولیه رو به چه نحوی خلق میکنید؟ کامپیوتر و طراحی دستی چقدر در ایده اولیه تاثیر داره؟
در مورد کارتون باید بگم که ایده‌‌ی بخشی از آثار، کاملن شخصی هستش و در واقع بیان کننده احساسات و ابراز عقیده خودم در مورد موضوعاتیه که در پیرامونم میگذره و بخش دیگه آثارم مربوط به موضوعات جشنواره‌ای میشه که در این مورد هم سعی میکنم تا حد امکان کارهای اجرا شده به دنیای شخصی خودم نزدیکتر باشه. روش کارم در مورد کارتون‌های موضوعی به این صورت هستش که معمولن زمان نسبتن زیادی به بررسی موضوع و جوانب پیرامون اون سپری میشه. اولین تصاویر ذهنی، مربوط به آثار اجرا شده‌ی پیشین با این موضوع و یا ایده‌های دم‌دستی هستش که معمولن در پس زمینه‌ی ذهنی هر کارتونیستی قرار داره. در این مورد، خطر رخ دادن تشابه ناگزیر به دلیل همین اشتراکات ذهنی هنرمندان وجود داره. باید بگم که
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه سی و چهارم پان آرت
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.