جست و جوی حقیقت و آزادی در عکاسی پرتره و آثار محمد سرخابی
محمد سرخابی نوازنده و معلم سازهای کوبه ای ایرانی، مدت دو سال هست که به عکاسی پرتره هنری وارد شده. در این مدت ایشون تونسته مقام اول فاین آرت از جشنواره تیرگان کانادا رو کسب کنه و همچنین دو اثر دیگه از کارهاش درجشنواره پرتره مالزی-کوالالامپور به فینال و نمایشگاه راه پیدا کرده و البته منتخب شدن در چندین جشنواره داخلی و خارجی دیگه هم در کارنامه ایشون هست. همچنین بیشتر از 20 عکس منتشر شده در سایت Vogue Italia در پرتفولیوی خودش PhotoVogue داره.
علاقه این هنرمند به عکاسی پرتره با دیدن آثار نقاشان پرتره زمان رنسانس ایجاد شده و آثار محمد، نگاهی هست با بیان‌هایی ظریف توام با احساس شاعرانگی از مشکلات حاکم بر مردم جامعه. محمد سرخابی در کارهاش از سبک مود فتوگرافی پیروی میکنه که باعث میشه مخاطب رابطه ی بیشتری با احساس و حس شاعرانگی کار داشته باشه. تصاویر پرتره‌های این هنرمند بسیار متفاوت با دیگر پرتره‌هایی هست که ما هر روز می بینیم، چون ایشون مفهوم و ایده رو که میتونه مستقیم بیانگر مشکلات اجتماعی باشه، در اولویت قرار میده و همچنین حس‌های عمیق انتزاعی با بیان‌های ظریف غریبی، در چشمان مدلش…
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه سی و سوم پان آرت
از حضور خودتون در دنیای هنر صحبت کنید…
من از هشت سالگی ساز تنبک و دف رو برای ورود به دنیای هنر انتخاب کردم. از همون اول فهمیدم که برای شروع یه هنر باید عاشق شد و این عاشقی همچنان ادامه داره. در سال 92 بود که دوستی هنرمند و عکاس رو بعد از سالیان دراز دوباره پیدا کردم و این عاملی شد برای ورود به دنیای عکاسی. ایشون مختصری در رابطه با دوربین و قواعد عکاسی توضیح داد و بعضی اوقات دوربینشو به من قرض میداد برای عکاسی و اون زمان، اولین بار بود که SLR دستم میگرفتم. به قول خیلی از دوستان هنرمندم، بسیار سریع در این هنر پیشرفت کردم و شاید تنها دلیلش ارتباط مستقیمی باشه که بین عکاسی و موسیقی هست و مهم تر از همه وجود ریتم در هر دو. البته اشاره ای هم میکنم به گفتار بتهوون که در تعریفی از گفتار ارسطو بیان شده: “آنجا که سخن از گفتن باز مىماند، موسیقی آغاز مىشود” و البته عکاس توانا آنسل آدامز هم این جمله رو گفتن که: ” وقتی کلمات نامفهوم می‌شوند، میبایست بر روی تصاویر تمرکز کرد و هنگامی که تصاویر نامفهوم و مبهم می‌شوند، میبایست سکوت اختیار کرد.”
چرا پرتره رو برای فعالیت در دنیای عکاسی انتخاب کردین؟
من از همون اول که عکاسی رو شروع کردم علاقه خاصی به Fine Art داشتم و فکر میکنم این علاقه از دیدن کارهای نقاشان زمان رنسانس از جمله Agnolo Bronzino, Botticeli, Titian, Trintoretto و سایرین در من شکل گرفت و البته بیشتر این نقاشان، پرتره های بسیار زیبایی رو خلق کردن. برای من همیشه عکاسی پرتره فراتر از ثبت یه چهره یا فریز کردن ثانیه‌ای از زمان بوده و این شاید علاقه من رو به این سبک بیشتر کرده.
هیچ حسی برای من ارزشمندتر از این نیست که بشه به پرتره‌ای خیره شد و بعد بتونی وارد قلب و ذهن کاراکتر حاضر در عکس بشی و این مهم و پیچیدگی، علاقه من رو به این سبک بیشتر و بیشتر کرد تا اینکه بتونم مفاهیم و احساسات فراوانی رو از چشم مدل به مخاطبین، القا کنم.
مشاهده آثار و متن کامل در ماهنامه هنرهای تجسمی پان آرت: نسخه سی و سوم پان آرت
نظرات بسته شده است، اما بازتاب و پینگ باز است.