از طراحی آرامگاه خیام تا ساختمان بانک سپه
معماری ایران همیشه مدیون هنرنمایی عزیزانی هست که عاشقانه در این سرزمین زحمات فراوانی کشیدن و خالصانه ایده های زیبای خودشون رو در قالب آثار معماری بنا کردن. از تخت جمشید، برج آزادی و آرامگاه حافظ گرفته تا برج میلاد و سازه های مشهور.
در این بین نامی آشنا که همواره با فرهنگ و هنر ایران زمین پیوند خورده به گوش میرسه: هوشنگ سیحون. استادی که در دانشکده هنرهای زیبای تهران تدریس میکرد و در زمینه معماری و حتی نقاشی سابقه ای بسیار طولانی دارن. از بین پروژه های مشهور این هنرمند میتونیم به آرامگاه بزرگانی چون خیام، کمال الملک، بوعلی سینا، نادرشاه افشار، کلنل محمدتقی خان پسیان و ده‌ها آرامگاه و بناهای دیگه اشاره کنیم. بالحق که لقب “مرد بناهای ماندگار” شایسته این استاد گرانقدر بوده و هست.
از فعالیتهای دیگه استاد هوشنگ سیحون، بنیانگذاری گالری سیحون به همکاری همسر محترم خانم معصومه سیحون بوده. این گالری یکی از باسابقه ترین و از اولین گالری های تهران هست. گالری سیحون میزبان آثار هنرمندان بسیاری بوده و در این روند فعالیتهای بیشماری رو برای گسترش فرهنگ گالری گردی و معرفی هنر به مردم انجام داده و بعد از فوت خانم سیحون، مدیریت گالری بوسیله فرزندشون آقای نادر سیحون اداره میشه که گزارشی کاملی توسط پان آرت درباره این گالری در لینک گالری سیحون ارایه شده. این استاد گرانقدر در تاریخ پنجم خرداد ماه در سن 93 سالگی دار فانی را وداع گفت. گروه پان آرت برای خانواده محترم ایشان آرزوی صبر و سلامتی و برای روح استاد هوشنگ سیحون، آرامش را آرزومند است.
در ادامه متنی رو از استاد پرویز کلانتری خواهیم خوند راجع به استاد هوشنگ سیحون که اصل این متن از بخش تجسمی هنر آنلاین در این بخش ارایه شده:
بسیار متاسفم که هوشنگ سیحون دیگر درمیان ما نیست؛ او یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین افرادی بود که در سرنوشت معماری و هنر ایران تاثیر داشت و من بسیار خوشحالم که شانس این را داشتم که حضور او را زندگی ام درک کردم. هوشنگ سیحون یکی از مهم ترین استادان رشته معماری بود که وقتی از بوزار پاریس به ایران آمد، تاثیر بسیارشگرفی بر معماری ایران گذاشت و حداقل 3 نسل از معماران ایران از شاگردان او هستند.
سیحون عاشق سرزمین بزرگ و پهناور ایران بود. یکی از آثار ارزشمند او کتاب طراحی ای است که در آن رودها، روستاها و جاده های ایران را به تصویر کشیده است. عنوان این کتاب “روی جاده های ایران” است. این کتاب بسیار حیرت انگیز است و سیحون در این طراحی ها به عنوان یک هنرمند، موشکافانه و دقیق جغرافیای ایران را به تصویر کشیده است. “روی جاده های ایران” کتاب بالینی من است و هر بار که دلم می گیرد آن را از کتابخانه ام برمی دارم و ساعت ها با طراحی های او به جای جای ایران سفر می کنم و در نهایت دلم نمی خواهد آن را کنار بگذارم.
سیحون خودش عاشق ایران بود و این عشق را سرلوحه زندگی اش قرار داده بود و آن را به شاگردانش که معماران نسل های بعد بود منتقل کرد. او دانشجویانش را به سفرهای متعدد و مختلفی در جای جای ایران می برد و به دانشجویانش یاد می داد با شیفتگی به معماری ایران نگاه کنند. او عاشق معماری حاشیه کویر بود و در برخی از آثار معماری اش گوشه چشمی به معماری سنتی ایران به ویژه حاشیه کویر داشته است. مثلا در بنایی که برای دکتر دولت آبادی در فرمانیه ساخت. ای کاش شرایطی فراهم می شد که تمام این بناها ثبت ملی می شد و برای همیشه به جا می ماند.
سیحون همان گونه که استاد وهنرمند تمام عیاری بود از نظر رفتاری هم انسان بسیار تاثیرگذاری بود. او بسیار شوخ طبع بود و تمام شاگردان او هم این شوخ طبعی را از او به ارث برده اند. یکی از شانس های بزرگ من این بود که سیحون همسایه ام در محله دروس بود و هر صبح که از خواب بیدار می شد می آمد و به پنجره خانه ام می زد و احوال ام را می پرسید و با هم به پیاده روی می رفتیم. من از سیحون بسیار آموخته ام و هرگز منکر تاثیر او بر روی زندگی و آثارم نیستم.
در سال هایی که او در آمریکا اقامت داشت هر بار که به دیدارش می رفتم او با حسرت به من می گفت می خواهی بروی ایران؟ و این بسیار دردناک بود چون می دانستم که قلب او برای ایران می تپید و عاشق ایران بود. ای کاش او با این حسرت با زندگی خداخافظی نمی کرد. یادش گرامی باد و من فقدان او را به خانواده و جامعه هنری تسلیت می گویم.
