ذات هنر ، تشنگی بی پایان

ذات هنر ، این عرصه ی ناب و بی بدیل، تجاربی را می طلبد که برخاسته از تلاش های فکری هنرمند باشد، نه آن که صرفا برچسب هنرمند بودن را به خود بزند.

بعضی هنر را آیینه واقعیت های موجود در جهان از طبیعت تا زندگی آدم ها به حساب می آورند.

بعضی زمانی نام هنر را بر چیزی می گذارند که سازنده اش به تمامی آن را بیان کرده باشد. بعضی می گویند اگر بیننده نتواند اثر را به درستی درک کند، پس هنر چه ارزشی می تواند داشته باشد.

اما همچنان گفته شده است که است در ذات هنر ، زیبایی هایی است، که با هر ابزاری که می طلبد و این می تواند برای همیشه ماندگار باشد. زمانی در دنیای غرب بحث جنجال برانگیز “آیا زیبایی، جز ذات هنر است یا خیر؟” مطرح شد.

عده ای معتقد بودند که اساسا هنر، تجربه زیبایی شناختی بشر از جهان است و برخی دیگر بر این باور بودند که هنر، تجاربی از زیبایی ها و زشتی های جهان است.

اما باید در نظر داشت اگر هنر، تنها وسیله ای برای کسب لذت و نشان دادن زیبایی باشد، بسیاری از آثار هنری ارزشمند ( که به عنوان نمونه، فقر، تبعیض، جنگ، مرگ و آوارگی را به تصویر می کشند) از دایره هنر خارج خواهد شد. به گفته تولستوی هنر صرفا تولید آثار دلپذیر نیست . هنر دریایی بی پایان است . 

مهم تر از همه، لذت نیست، بلکه وسیله ارتباط انسان ها است برای دوام و حیات بشر ، و برای سیر به سوی سعادت و کامروایی فردی و جامعه انسانی. پس ضروری و لازم است. زیرا افراد بشر ، را با برانگیختن احساسات به یکدیگر پیوند می دهد.

هنرمند با ذهن پویای خود آثاری نوین خلق می کند تا دریچه ای از دنیای متفاوت را در چشم مخاطبان بگشاید.