تقلیدی نبودن هنر مدرن از دیرباز تا کنون
یکی از ویژگی ها و افتخارات هنر مدرن تقلیدی نبودن آن است . شهرت و آوازه نقاشی های دالی به دلیل وجود رمز و رازی است که در آثارش به چشم می خورد. بسیاری از هنرمندان قرن بیستم وظیفه خود دیدند که بار دیگر به اهمیت هنر بیفزایند. شیوه رمانتیک گرایی، هنرمندان را دعوت نمود تا هرچه شخصی تر احساسات خود را بیان نمایند. موضوعات نامتعارف و شیوه های بیانی غیر معمول که از سوی مکتب رمانتیک ابراز می شد به سرعت به عرف جامعه پیوست ، به طوری که ادامه آن برای کسب افتخار هنری ، امری ضروری به حساب آمد . در اواخر قرن نوزدهم موج دیگری از مکتب رمانتیسم با سمبولیسم و پست امپرسیونیسم و زاده آن دو یعنی مدرنیسم پیوند یافت.
چنین به نظر می رسد که در دشوار ترین عرصه های هنری ، یعنی هنر انتزاعی ، نیز چنین امری مشهود باشد. اغلب اوقات مدافعین هنر انتزاعی ( آبستره ) موسیقی را همچون هنری می پندارند که عاری از اهداف و عملکرد های نمایشی قابل فهم برای عموم است. آنان چنان استدلال می کنند که شکل های بصری نیز می توانند حواس و ادراک مارا مخاطب قرار داده و به قوه ادراک شهودی و یا درونی ما دست یابند.هنرمندان امیدوارند تا از طریق ارائه هنر انتزاعی موانعی از فهم و ادراک را با تفاوت هایی در سطوح آموزشی و فرهنگی همراهند پشت سر نهند.
اما قسمتی از افراد جامعه که به هدف قراردادن هنر جهت چیرگی بر مشکلات و دستیابی به نوعی آرامش و آسایش از آن طریق معتقدند. و هنر را یک رهایی می دانند. با استفاده از برخی نام ها می توان به رده بندی هنرمندانی پرداخت که به طور مستقیم و غیر مستقیم در این امر تاکید ورزیده اند. این نام ها عبارتند از : فوویسم ، کوبیسم ، اکسپرسیونیسم ، کانسترکتیویسم ، لند آرت ، هنر نمایشی ، بادی آرت و هنر جنبشی یعنی عناوینی که ویژگی ظاهری اثر هنری و شیوه ها و مواد بکار رفته در آنها اشاره دارند. تجربه نشان می دهد که هنر قادر است به شکلی موثر ، اهدافی ناپایدار و مهم را ارئه دهد بدون آنکه در پی آن باشد، تا اخبار گذرا ، البته نه از گونه محلی و خاص و نه بیان محلی و خاص را عرضه نماید. مشکل اساسی که موجب می شود تا هنر ، صرفا بعنوان ((هنر )) دریافت شده و از شرایط و عملکردهایی که در مکان های هنری خاص و بدون هیچگونه ارتباط با دنیای خارج محبوس شده ، جدا دانسته شود. بنابراین خود مخاطب است که برای ایجاد ارتباط باید این انزوا را بشکند. چنین امری مطمئنا در مورد هنر دوران گذشته که تعداد معدودی از افراد آن را خارج از موزه ها دیده اند نیز اعمال شده است.
موزه همان مکانی است که عملکرد اصلی اثر هنری در آن محل نادیده انگاشته شده و یا به حداقل می رسد . این در حالیست که تمام توجه بر شیوه بکار رفته در آن اثر و دیدگاه های آن روزگار معطوف شده و ابدا توجهی به محتوا نمیشود . سنت گرایی و نیز تاکید بر موزه ها بر سنت های مشترک جهت پاسخی ساده و سطحی به آنچه که به نمایش در آمده ، کلیه موانع را از میان بر می دارد . معمولا جست جوگر ، آنجا که به بررسی هنر مدرن می پردازد ، این سنت گرایی را مورد بحث قرار نمی دهد و ناچار است در هر برخورد تازه ای از هیچ شروع کند.
گردآورنده: فرانک فتاحی
کارشناسی ارشد نقاشی