فریدا کالو و مروری بر آثار و زندگی آن – قسمت دوم
چه بر سر فریدا کالو گذشت را در قسمت اول از زندگی وی بررسی کردیم این هنرمند و اینک قسمت دوم زندگی این هنرمند برای بررسی ارایه میشود.
جنگ و تاثیر آن بر فریدا
انقلابی روس، لئو تروتسکی که با فعالیت‌های سیاسی‌اش خود را به خطر انداخته بود، در سال 1937 به دعوت فریدا و دیگو ریورا به مکزیک آمد و در خانه‌ی پدری فریدا که بعدها نام «خانه‌ی آبی» را گرفت، ساکن شد.
در همین سال بود که فریدا رابطه‌ای عاشقانه و کوتاه-مدت با تروستکی برقرار کرد. این مسئله باعث شد تا تروتسکی و همسرش در سال 1939 خانه‌ی آبی را ترک و در خانه‌ای دیگر در کویوآکان اقامت کنند.
در خانه‌ی جدید، تروتسکی از یک عملیات ترور جان سالم به در برد اما چند ماه بعد و در عملیاتی دیگر، ترور شد. پس از مرگ تروتسکی بلافاصله فریدا کالو توسط پلیس دستگیر و مورد بازجویی قرار گرفت و سپس آزاد شد.
در سال 1938، رهبر مکتب سورئالیسم، آندره برتون برای ملاقات با تروتسکی راهی مکزیک شد و در این سفر نقاشی‌های فریدا را هم دید. برتون آثار فریدا را تحسین کرد و او را سورئالیست خواند.
من سورئالیست نیستم، من فقط واقعیت خود را نقاشی می‌کنم
اما فریدا در جواب گفت که «من سورئالیست نیستم، من فقط واقعیت خود را نقاشی می‌کنم».
برتون در سال 1939 در پاریس نمایشگاهی گروهی ترتیب داده بود و برخی از آثار فریدا را نیز در این نمایشگاه به نمایش گذاشته بود.
فریدا برای بازدید از این نمایشگاه و به دعوت برتون به پاریس رفت و پس از ملاقات با چند هنرمند مطرح آن زمان همچون مارسل دوشان، به مکزیک بازگشت.
از نخستین سال از دهه‌ی 1940 وضعیت سلامت جسمی فریدا کالو رو به زوال رفت و وی بیش از پیش تحت نظر پزشکان قرار گرفت.
از این پس او تحت جراحی‌های مختلف بر روی ستون فقراتش قرار گرفت و در سال 1953 نیز پای راستش را به علت بیماری قانقاریا قطع کردند؛ او در دفترچه‌ی خاطراتش نوشت: « به پاهایم چه نیازی دارم، وقتی بال برای پرواز دارم».
با وجود چنین مشکلات بزرگ جسمی، وی همچنان نقاشی می‌کرد و شاهکار می‌آفرید. فریدا کالو پس از یک زندگی طاقت‌فرسا سرانجام در سیزدهم جولای در سال 1954 به علت انسداد جریان خون، از دنیا رفت.
فریدا و خانه‌ی آبی
چهار سال پس مرگ فریدا کالو و با تلاش‌های ریورا، در سال 1958 خانه‌ی آبی به یک موزه تبدیل شد. این خانه در سال 1904 به سفارش پدر فریدا کالو ساخته شد و پس از مرگ وی، فریدا آن را به رنگ آبی درآورد و از آن پس این خانه به «خانه‌ی آبی» مشهور شد.
خانه‌ی آبی که اکنون با عنوان «موزه‌ی فریدا کالو» شناخته میشود، با بیش از 25000 بازدیدکننده در ماه، یکی از پربازدیدترین موزه‌های مکزیک به شمار می‌رود.
در این موزه علاوه بر لوازم خانه‌ی فریدا، لباس‌ها، جواهرات، کتاب‌ها و ابزار هنری او، تعدادی از آثار نقاشی معروف او و تعداد بسیاری عکس از وی برای نمایش قرار گرفته است.
از معروف‌ترین نقاشی‌های او در این موزه می‌توان از تابلو‌های «چهره‌نگاره‌ی خانوادگی»، «چهره‌ی گیلرمو کالو» و «خودنگاره با استالین» نام برد.
بعد از مرگ فریدا کالو
پس از مرگ فریدا، بخشی از وسایل او به خواست همسرش دیگو ریورا در اتاقی درخانه‌شان قرار گرفت و محبوس شد.
این اتاق در سال 2004 گشوده شد و اکنون به گنجینه‌ای دستنخورده شبیه بود.
در میان این لوازم، شش هزار قطعه عکس از کالو و اطرافیانش یافت شد که مجموعه‌ای بینظیر و ارزشمند محسوب میشود.
تعدادی از این لوازم و عکس‌ها اکنون در موزه‌ی فریدا کالو در معرض نمایش قرار گرفته است.
بازدید از این موزه در آخر هفته‌ها و روزهای تعطیل پیشنهاد نمی‌شود؛ چرا که در این روزها این موزه بسیار شلوغ است و نمی‌توان با آرامش از فضای این موزه لذت برد.